حکایت علی ابن ابیطالب برای کسانی که به او باور ندارند !

» حکایت علی ابن ابیطالب برای کسانی که به او باور ندارند !

شوربختانه امروزه در برخی جوامع عرف شده است که کسانی که می خواهند ادعای روشنفکری بفرمایند ، و زحمت کتاب خواندن و تفکر را هم به خود ندهند ، ساده ترین راه این است که بزرگان تاریخ امر قدسی از کل ادیان را زیر سوال ببرند . این مرض در جوامع به حدی ریشه دوانده که بسیاری را به سوی کج فهمی های عدیده کشانده . روزی در خدمت یکی از دوستان که مرتب بدی بزرگان دین را می گفت بودیم و ذکر این حکایت را از دو کتاب تاریخی کردیم و با کمال تعجب آن عزیز گرامی اشک از چشمانش جاری شد . آری ، نمی شود گفت که همه ی کسانی که دین را نقد کرده و از بزرگانش خرده می گیرند نفسی تاریک دارند ، بسیاری از آن عزیزان روحشان پاک است و درست به همین جهت است که بدی بزرگان دین را می گویند! لابد خواهید پرسید چگونه؟ جواب این است که شوربختانه برخی افراد مغرض روایتهای نادرستی از بزرگان ادیان می سازند که بر خلاف روح لطیف انسانی است ، آنگاه عزیزانی که روح لطیفی دارند در مقابل آن بزرگان موضع گرفته و به مخالفت بر می خیزند . آری این مخالفت از تاریکی روح نیست بلکه مخالفت از پاکی روح است . پس مهربان یاران و عزیزان را دعوت می کنیم که خودشان به شخصه تحقیق بفرمایند و سخن هر مریض مغرضی را گوش ندهند . در میان صدها حکایت ، این حکایت را خواستم امروز نقل کنم که یادگاری باشد از روزی که اشک بر چشمان کسی نشست که حضرتش را قبول نداشت اما اکنون مرید اوست .

در زمان خلافت حضرت مولا علی علیه السلام ، حضرتشان در کوفه اقامت داشتند . دو تن از دوستان قدیمی حضرت به قصد دیدار حضرتشان از مدینه به سمت کوفه حرکت کردند . هنگامی که به کوفه رسیده و دیداری با دوست قدیمی شان تازه کردند قصد بازگشت کردند اما حضرت فرمودند که شب است و تا اولین منزلگاه استراحت راه زیادیست پس امشب را در خانه ی من میهمان باشید . آن دو فرصت را غنیمت شمرده و شب را در خانه ی مولا ماندند . آن دو جداگانه قصد کردند که شب را بدون اطلاع دیگران بیدار مانده و در زیر لحاف گوش به زنگ باشند و ببینند که رفیق قدیمی شان شب را چگونه به صبح می رساند . حتا با همدیگر نیز هماهنگ نکرده بودند به گونه ای که فردای آن روز که در راه بازگشت به مدینه بودند برای هم تعریف کردند و فهمیدند که طرف مقابل نیز همین نقشه را داشته . بعدها روایت آن شب از هر دو نفر در تواریخ اسلامی و حتا تاریخ بلاذری نیز روایت شد و اکنون در بسیاری کتب موجود است . روایت اینگونه است :

شب را در زیر لحاف بیدار می مانند و کشیک می کشند ، بعد از ساعتی می بینند که حضرت مولا علیه السلام به حیاط رفته وضو گرفته و مشغول به نماز می شوند ، نماز بر خلاف تصور ما خیلی طول نمیکشد اما زمان دقیقی نیز در دست نیست . بعد نماز حضرتشان طبقی از خرما برداشته و با لباسی مندرس به بیرون از خانه می روند . پس از ساعتی به خانه باز می گردند و طبق خرمای خالی را به کناری می گذارند . دست مبارک را بر دیوار حیاط گذاشته و آرام گریه می کنند و زمزمه می فرمایند . شوربختانه به علت همراه شدن گریه و سیل اشک با زمزمه ها ، دقیقا روایت نشده که تمام سخنهای ایشان با خداوند عزیز چه بوده ، اما یک سخن را هر دو میهمان از زیر لحاف می شنوند چرا که حضرتش رو به آسمان آن سخن را می فرمایند . روایت می کنند که حضرتشان فرمود : ای خدا ، کاش می دانستم که از من راضی هستی یا نه .

آه ، به جاست که انسان خون گریه کند ، همین یک جمله کافیست تا روح بزرگ آن مرد بزرگ شناخته شود . ایشان خلیفه ی مسلمین است ، حدود پنجاه و شش کشور امروزی در آن زمان ذیل حکمرانی و فرمان حضرتش بود ، نه محافظی دارند و نه کاخی ، رفیقان قدیمی را میزبانی می فرمایند ، شب بلند شده نماز خوانده و با خدا عشقبازی می کنند ، بعد از آن با لباسی مندرس که دل یتیمان شکسته نشود به بیرون از خانه رفته و دستگیری ضعفا می فرمایند ، بعد که بر می گردند با خداوند عزیز چقدر نیایش میکنند ، بعد از این همه تازه می فرمایند : ای خدا ، کاش می دانستم از من راضی هستی یا نه!

آیا این مرد صاحب بزرگترین و ملکوتی ترین ارواح عالم نیست؟ آیا انسانیت در او کامل نشده؟ اگر من به شخصه چنین کارهایی کرده بودم بعد از بازگشت سینه ام را سپر کرده و به خود افتخار می کردم و یقین داشتم خدا از من راضیست! اما او هنوز همه چیز را برای درگاه معشوقش کم میبیند ، کم می بیند حتا خود را ، که هنوز در پی رضایت مولایش است .

دوستان و مهربان یاران ، اگر کسی بزرگان دین را باورمند نبود ، سریعا او را قضاوت به سیاه دلی نکنیم ، شاید او نیز ذکر بزرگی ایشان را نشنیده و تنها روایات جعلی مغرضین را شنیده باشد . بیاییم با ذکر روایات واقعی ، آن عزیزان پاک روح را ، یاری دهیم .

با سپاس

محسن نامدارزاده

م.ن.صفا

۰ نظر / ۳۳۷ بازدید